Budować wspomnienia.

Zamknij na chwilę oczy, wróć do swojego dzieciństwa i przypomnij sobie jedną chwilę, podczas której byłeś najszczęśliwszym dzieciakiem na tej planecie. Miło co? Spełniło się Twoje marzenie? Pewnie coś Ci się udało. Nie wstyd było skakać z radości pod sufit, płakać ze szczęścia i ściskać wszystkich dookoła. Zamknij na chwilę oczy i przypomnij sobie wszystkie pyszności przyrządzone w rodzinnym domu,ich zapachy, wszystkie święta, urodziny, wyjazdy, spotkania. To wszystko wspomnienia, dobre wspomnienia, o które starali się dla nas rodzice/dziadkowie/opiekunowie/rodzeństwo/..

Myśląc o dzieciństwie Stasia, myślę właśnie o takich dobrych wspomnieniach. O tym, żeby pamiętał, jak dużo poświęcaliśmy mu uwagi, że zabieraliśmy go ze sobą w ciekawe miejsca, przeżywaliśmy każdą ważną dla niego chwilę tak, jakby nie liczyło się nic poza tym. Chcę, aby wiedział, że porzucę wszystko aby wysłuchać, że coś mu się udało, albo że się nie udało. Zawsze chętnie wysłucham o czym marzy i raz na jakiś czas (o ile jego wyobraźnia mi na to pozwoli) spełnię dzięcięcy sen. Marzenia się spełniają przecież. 

Nie ma dla mnie nic piękniejszego jak radość dziecka na coś błahego dla mnie, najcudowniejszego w swojej prostocie. 

Za to kocham wszystkie dzieci świata. Kto inny potrafi tak bardzo ucieszyć się z faktu, że dziś na śniadanie dostał kubeczek w ulubionym kolorze? Tylko dzieciaki skaczą ze szczęścia kiedy mogą pobawić się kolejne 5 minut albo wskoczyć w kałużę i pobrudzić się błotem po kolana. Każdy moment w życiu Staśka szanuję, bo nie wiem co będzie przez niego zapamiętane, co będzie jego własnym wspomnieniem z dzieciństwa. Chociaż pamiętamy podobno wszystko powyżej 3 r.ż. to ja głęboko wierzę, że gdzieś z tyłu głowy chowają się nasze wspomnienia z wcześniej. Tak więc dzisiejszy głośny zachwyt i zdziwienie nad puszczanymi bańkami mydlanymi czy radość nad znalezioną biedronką  rozczuliły mnie totalnie. (Dla dobra wpisu i czytających ominę szczegóły, ale powiem jedynie, że ta biedronka w 1 sekundzie znalazła się w jego buzi. Na szczęście uratowałam biedulkę.)

Zdaję sobie sprawę, że w dobie laptopów, smatfonów, tabletów i innych takich to ja jako rodzic jestem główną odpowiedzialną za wspomnienia z "życia na co dzień." Będę walczyć o aktywność większą, mniejszą. O szczerą rozmowę, o wygłupy, o poszerzanie horyzontów.  Będę walczyć o wspaniałe wspomnienia z dzieciństwa, bo głęboko wierzę, że mają one bardzo duży wpływ na dalsze, dorosłe życie delikwenta. :-) Już przebieram nóżkami na myśl o tych wszystkich rzeczach, których ja, jako osoba dorosła mogę się nauczyć od dziecięcego umysłu, który właśnie poznaje świat.