O kilka trosk za dużo.

Czy szaliczek dobrze zawiązany, czy nie za zimno, czy nie za gorąco, czy dobrze się rozwija, czy nie ma żadnej ukrytej choroby. Jak się za dużo cieszy, czy nie jest za mocno pobudzony jak się nie cieszy to pewnie bierze go choroba. Jak się za często w nocy budzi to pewnie nie dojada, albo kolka. Albo nie dojada, ma kolkę i wychodzą mu zęby! Jak się nie budzi za często to może spadł cukier i trzeba obudzić na jedzenie? W dalszych etapach, jak nie chce chodzić to może do fizjoterapeuty, jak za szybko idzie na nogi to będzie miał koślawe. Kiedy zacznie mówić? Czy potrzebny logopeda?
.... i tak do 18nastki, albo i dłużej nie wiem.

Jak nie zwariować?

Moja siostra mówi, że przy drugim jest inaczej. ;-) Pewnie coś w tym jest, ale jak nie zwariować tu i teraz z jednym małym brzdylem? Jak sobie odpuścić i znaleźć złoty środek? Nie wiem, ale idzie mi coraz lepiej chociaż o zgrozo są momenty zgrozy. Podobno nie da się trzymać dziecka w złotej klatce, nie wiem bo nie mam złotej klatki. Ale wiem, że pewne rzeczy muszą się po prostu wydarzyć. Tak sobie to tłumaczę widząc moje drepczące dziecko upadające po raz setny. Tak sobie tłumaczę, jak nie zdążę wyjąć z buzi jakiegoś farfocla z podłogi i młody połknie ucieszony. Tak sobie tłumaczę kiedy wciąż ściąga z siebie rękawiczki kiedy na dworze minus sto.

 

Więc walczę i tłumię w sobie moją ciągłą panikę przy "głaskaniu" psa za uszy. (Chociaż podobno to pies niegryzący.) Nie ma co, pomocny jest w tym wszystkim niemąż, który zawsze sprawnie i na czas edytuje moje czarne scenariusze, przekształca je i daje możliwość spojrzenia na nie w bardziej korzystnym, rozsądnym świetle. Faceci chyba tak po prostu mają, chłodne opanowanie, spokój i ten ojcowski luz. (czymkolwiek by był, czasami pomaga). Więc ja dzielnie nie panikuję już na każdy upadek, obicie się o meble. Na pewne rzeczy przymykam oko i staram się pamiętać, aby nie dać się zwariować. Ten mały człowiek ma prawo do błędu, słabości i złego dnia. Ma też swoje wielkie prawo do poznawania świata. Może kolejny upadek go czegoś nauczy? Na przykład tego, że to całkowicie bez sensu wspinać się po suszarce do prania, albo tego, że pod stołem się niewygodnie stoi bo głowa nie wchodzi. 

Bycie mamą wiąże się z ciągłym poczuciem obawy i troski o swoje dziecko. Tak było, jest i będzie od zawsze na zawsze. Bycie mamą (i tatą) to radzenie sobie ze sobą i ze swoimi lękami. Nie ma nic gorszego od hamowania małych odkrywców. Czujne oko zawsze się przyda ale niech nie będzie blokadą do zdobywania nowych szczytów. Staram się aby moich kilka trosk za dużo nie było barierą nie do przejścia a chęcią pokazania - widzisz? po raz kolejny dałem sobie radę.